Αρχαία Ελληνικά. Οι δευτερεύουσες προτάσεις στον πλάγιο λόγο
Οι δευτερεύουσες προτάσεις στον πλάγιο λόγο Εξάρτηση από αρκτικό χρόνο [ενεστώτα, μέλλοντα ή παρακείμενο]. Σε αυτή την περίπτωση διατηρούν αμετάβλητο το χρόνο και την έγκλισή τους Εξάρτηση από ιστορικό χρόνο [παρατατικό, αόριστο ή υπερσυντέλικο]. Τότε: 1) Διατηρούν αμετάβλητη τη Δυν. Οριστική και τη Δυν. Ευκτική 2)Μετατρέπουν την απλή Οριστική και την Υποτακτική σε ευκτική του πλαγίου λόγου Προσοχή! Στην περίπτωση που η δευτερεύουσα πρόταση φανερώνει γνώμη του υποκειμένου της πρότασης απ’ την οποία εξαρτάται ή δηλώνει κάτι βέβαιο ή με έμφαση, τότε το αοριστολογικό αν κατά κανόνα αποβάλλεται. Έτσι: ἐάν = εἰ ὅταν = ὅτε ἐπάν = ἐπεί ὅς ἄν = ὅς κ.λ.π. Ροδαμάνθη Σοφικίτου, Φιλόλογος