Αρχαία Ελληνικά. Οι δευτερεύουσες προτάσεις στον πλάγιο λόγο

 Οι δευτερεύουσες προτάσεις στον πλάγιο λόγο  

 

1. Εξάρτηση από αρκτικό χρόνο [ενεστώτα, μέλλοντα ή παρακείμενο]. Σε αυτή την περίπτωση διατηρούν αμετάβλητο το χρόνο και την έγκλισή τους  
2. Εξάρτηση από ιστορικό χρόνο [παρατατικό, αόριστο ή υπερσυντέλικο]. Τότε:  1) Διατηρούν αμετάβλητη  τη Δυν. Οριστική και τη Δυν. Ευκτική  2)Μετατρέπουν την απλή Οριστική και την Υποτακτική σε ευκτική του πλαγίου λόγου

Προσοχή!

Στην περίπτωση που η δευτερεύουσα πρόταση φανερώνει γνώμη του υποκειμένου της πρότασης απ’ την οποία εξαρτάται ή δηλώνει κάτι βέβαιο ή με έμφαση, τότε το αοριστολογικό αν  κατά κανόνα αποβάλλεται. 

Έτσι:     ἐάν = εἰ     ὅταν = ὅτε ἐπάν = ἐπεί ὅς ἄν = ὅς     κ.λ.π. 

Ροδαμάνθη Σοφικίτου, Φιλόλογος