Studyholic

  ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΜΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΡΩΜΗ   Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ Οι σπουδαιότεροι λόγοι της μεταφοράς της πρωτεύουσας:     Η Ρώμη βρισκόταν μακριά από τα βορειοανατολικά σύνορα (Δούναβη, Ευφράτη), όπου υπήρχαν οι σημαντικότεροι εχθροί (Γότθοι και Πέρσες).   Οι περισσότεροι αυτοκράτορες από τον 3ο αι. και μετά κατάγονταν από περιοχές που δεν είχαν δεσμούς με τη Ρώμη. Το πιο ζωντανό κομμάτι του κράτους (από άποψη πληθυσμού και οικονομίας) ήταν το ανατολικό. Ο Διοκλητιανός και μετά ο Κωνσταντίνος έδιναν μεγάλη σημασία στην ανατολή. Ο πρώτος είχε κάνει έδρα του τη Νικομήδεια. Ο Κωνσταντίνος ειδικά υπολόγιζε πολύ το χριστιανικό στοιχείο, κέντρο του οποίου ήταν η ανατολή. Οι απολυταρχικές τάσεις των τελευταίων αυτοκρατόρων δεν ταίριαζαν τόσο με την πολιτική ατμόσφαιρα της Ρώμης όσο με τις ανατολικού τύπου πολιτικές αντιλήψεις.   Τα πλεονεκτήματα της θέσης της Κωνσταντινούπολης:    από στρατηγική άποψη : βρισκόταν κοντά στα σύνορα που ...

  ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΑΡΧΑΙΑ Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ   Κείμενο: Ἐν μὲν οὖν τῷ λοιπῷ βίῳ τὴν τοιαύτην ἐπιείκειαν ἴσως οὐκ ἄν τις ἐκβάλλοι· καὶ γὰρ φιλόφιλον εἶναι δεῖ τὸν ἀγαθὸν ἄνδρα καὶ φιλόπατριν καὶ συμμισεῖν τοῖς φίλοις τοὺς ἐχθροὺς καὶ συναγαπᾶν τοὺς φίλους· ὅταν δὲ τὸ τῆς ἱστορίας ἦθος ἀναλαμβάνῃ τις, ἐπιλαθέσθαι χρὴ πάντων τῶν τοιούτων καὶ πολλάκις μὲν εὐλογεῖν καὶ κοσμεῖν τοῖς μεγίστοις ἐπαίνοις τοὺς ἐχθρούς, ὅταν αἱ πράξεις ἀπαιτῶσι τοῦτο, πολλάκις δ' ἐλέγχειν καὶ ψέγειν ἐπονειδίστως τοὺς ἀναγκαιοτάτους, ὅταν αἱ τῶν ἐπιτηδευμάτων ἁμαρτίαι τοῦθ' ὑποδεικνύωσιν. Ὥσπερ γὰρ ζῴου τῶν ὄψεων ἀφαιρεθεισῶν ἀχρειοῦται τὸ ὅλον, οὕτως ἐξ ἱστορίας ἀναιρεθείσης τῆς ἀληθείας τὸ καταλειπόμενον αὐτῆς ἀνωφελὲς γίνεται διήγημα. Πολύβιος,  Ἱστορίαι  1.14.4-7   Ερωτήσεις: 1.     Να μεταφραστεί το παραπάνω κείμενο (Μονάδες 4) 2.     Πότε η ιστορία γίνεται ανωφελές διήγημα σύμφωνα με τον Πολύβιο; (Μονάδες 2) 3.     Βρείτε ...

  Ενότητα 2 η : Το τέχνασμα του Θεμιστοκλή  Κείμενο:  Ἀλλ' ἐπεὶ τῶν πολεμίων ὁ στόλος τῇ Ἀττικῇ κατὰ τὸ Φαληρικὸν προσφερόμενος τοὺς πέριξ ἀπέκρυψεν αἰγιαλούς, πάλιν ἐπάπταινον οἱ Πελοποννήσιοι πρὸς τὸν Ἰσθμόν. Ἔνθα δὴ ὁ Θεμιστοκλῆς ἐβουλεύετο καὶ συνετίθει τὴν περὶ τὸν Σίκιννον πραγματείαν. Ἦν δὲ τῷ μὲν γένει Πέρσης ὁ Σίκιννος, αἰχμάλωτος, εὔνους δὲ τῷ Θεμιστοκλεῖ καὶ τῶν τέκνων αὐτοῦ παιδαγωγός. Τοῦτον ἐκπέμπει πρὸς τὸν Ξέρξην κρύφα, κελεύσας λέγειν ὅτι Θεμιστοκλῆς ὁ τῶν Ἀθηναίων στρατηγὸς αἱρούμενος τὰ βασιλέως ἐξαγγέλλει πρῶτος αὐτῷ τοὺς Ἕλληνας ἀποδιδράσκοντας, καὶ διακελεύεται ἐν ᾧ ταράττονται τῶν πεζῶν χωρὶς ὄντες ἐπιθέσθαι καὶ διαφθεῖραι τὴν ναυτικὴν δύναμιν. Ταῦτα δ' ὁ Ξέρξης ὡς ἀπ' εὐνοίας λελεγμένα δεξάμενος, ἥσθη καὶ εὐθὺς ἐξέφερε πρὸς τοὺς ἡγεμόνας τῶν νεῶν διακοσίαις ναυσὶν ἀναχθέντας ἤδη διαζῶσαι τὰς νήσους, ὅπως ἐκφύγοι μηδεὶς τῶν πολεμίων. Πλούταρχος,  Βίοι Παράλληλοι ,  Θεμιστοκλῆς  12.2-6 (διασκευή) Ερμηνευτικά σχόλια: O βασιλιάς των Πε...