ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Κανόνες τονισμού Θεωρία Τόνοι και Πνεύματα Μια λέξη, ανάλογα με τη συλλαβή στην οποία τονίζεται, λέγεται: οξύτονη, αν έχει οξεία στη λήγουσα, π.χ. πα- τήρ · περισπώμενη, αν έχει περισπωμένη στη λήγουσα, π.χ. τι- μῶ παροξύτονη, αν έχει οξεία στην παραλήγουσα, π.χ. λό -γος προπερισπώμενη, αν έχει περισπωμένη στην παραλήγουσα, π.χ. δῶ -ρον προπαροξύτονη, αν έχει οξεία στην προπαραλήγουσα, ἄν -θρω-πος ΠΡΟΣΟΧΗ! · Η προπαραλήγουσα παίρνει πάντα Οξεία , π.χ. ἄν-θρω-πος · Τα φωνήεντα ό και έ παίρνουν πάντα Οξεία , π.χ. λόγος, νέος 1ος σημαντικός κανόνας · Η παραλήγουσα παίρνει οξεία όταν: η παραλήγουσα είναι μακρά και η λήγουσα είναι μακρά, π.χ., Κήπων θήκη Γενικά πρέπει να σημειωθεί ότι οι δίφθογγοι είναι μακρόχρονοι . Όμως οι δίφθογγοι αι και οι όταν βρίσκονται στο τέλος της λέξης θεωρούνται ως βραχύχρονοι. Ωστόσο, στην περίπτωση που οι δίφθογγοι αι και οι είναι